NADAL

Nadal
Nadal que che fuches
por onde viñeches
e da mesma xeito,
en silencio
sen chirimías nin gaitas,
sen panxoliñas,
sen nenos.

Nadal que che fuches

por eses montes
que non vestiron de armiño
para recibirche
que perderon as pellizas de carballo,
que xa non levan fentos baixo as solapas
e que dormen sen as mantas
tecidas de piñeiral
entre agullas e carqueixas.

Nadal que che fuches
por eses montes espidos
de toda roupa,
que ensinan as súas impúdicas carnes
de pedra branca
e que tiritan cada mañá
cos lloros da xeada.
Nin sequera pasaron as nubes
para despedirche, entre choros
como quen despide a un fillo por un ano.

Nadal, Nadal,
aquí estaremos cando volvas